പ്രീയപ്പെട്ട യക്ഷീ..

പ്രീയപ്പെട്ട യക്ഷീ..
കാണാൻ കഴിയും എന്ന് ഞാൻ ഒരിക്കലും വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല
നേരിട്ട് കാണും വരെ നിന്നെ ഞാനൊരു
ഫാൻസി ഡ്രസ്സ്‌ ആയാണ് സങ്കൽപ്പിച്ചിരുന്നത്
അങ്ങനെയാണ്  പഴമക്കാർ കഥകളിൽ എഴുതിയത്

നിൻറെ പാദം നിലത്തുറക്കില്ല
എന്നവർ പറഞ്ഞിരുന്നു
നിൻറെ പാദം നിലത്ത് ആഴത്തിൽ
ഉറച്ചിരിക്കുന്നു
അതിൽ നിന്നുള്ള ചളി പിടിച്ച വേരുകൾ
മണ്ണിരകളുടെ പേടിസ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ കടന്ന്
ഭൂമിയുടെ ഉള്നാമ്പ് വരെ എത്തിയിരിക്കുന്നു
നിൻറെ മുടിയിഴകളിലെ കാറ്റ്
ഭയത്തിൻറെയല്ല, വാത്സല്യത്തിൻറെയാണ്.
നീ കാറ്റിനാലാണ് ചുംബിക്കുന്നത്.
നിൻറെ ചുറ്റിലുമുള്ള ഇരുട്ടിനെ നീ മറയ്ക്കുന്നില്ല
നിൻറെ അതേ ടെസിഗ്നേഷനിലുള്ള 'മാലാഖ'മാരെപ്പോലെ
നീ സ്വയം പ്രകാശിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല
ഇരുട്ടിനെ നീ ബഹുമാനിക്കുന്നു.

നീ തണലാകുന്നു,
ഒരു കാടിൻറെ, ഒരു നാടിൻറെ,
ഒരു വംശത്തിൻറെ, ഒരു സംസ്കാരത്തിൻറെ

ആ തണലിൽ ഞാനെൻറെ കവിത സമർപ്പിക്കുന്നു,
ചുവന്ന പൂക്കൾ തന്ന് എന്നെ പ്രണയിച്ചാലും.. <3 nbsp="" p="">